Baditut hiru ikasle martxorako ikasturtea amaitutzat eman zutenak. Lehen bi klase orduetan iratzargailuak zapuztutako ametsa luzatzen ahalegintzen ziren, atsedenalditik bueltan arratsaldeko egitekoak zehazten, eta azken txirrinaren aurretik, begiradarekin euliak ehizatzen. Gogoa eta zangoa elkarrengandik hain urrun dituztenentzat gogorra behar du zazpi klase orduko egunerokoak. Irakasleoi baina, ikasle guztiengan arrastoa uztea dagokigu. Halaxe eskatu nien behin, ekaineko azterketetarako ez bazen, bizitzarako prestatzen utz ziezadatela. Bakarrizketa umoretsuak irakurtzen inoiz, esaldi zirraragarrien inguruan gogoeta berriak zirriborratzen aldika, denboraren bestelako kudeaketa batean murgilduta dabiltza aspaldion, asebeteago. Baita neu ere. Pasa den egunean ardura/kezka hori neuregain zergatik hartzen nuen galdetu zidan hiru ikasle horietako batek. Barruak hala agintzeaz gain, maite zaituztedalako erantzun nion. Malko bat irristatu zitzaion masailean behera. Aditz taula eta dialektologia saioekin baino barrurago iritsi nintzaion, nonbait. Asmatu dut, inondik ere!
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario